Çene Kırıkları

Çene Kırıkları

Çeneler ve yüzü oluşturan kemikler (maksillofasiyal bölge); trafik kazası, spor kazaları, kişiler arası şiddet ve iş kazaları ve benzeri nedenlerle travmaya maruz kalıp kırılabilir. Tipik olarak yüz yaralanmaları; yumuşak doku yaralanmaları (deri ve dişeti), kemik yaralanmaları (kırıklar) veya özel bölgelerin yaralanmaları (göz, fasiyal sinir veya tükürük bezleri gibi) şeklinde sınıflandırılabilir. Yüz yaralanmaları hastada, fiziksel travmaya olduğu kadar duygusal travmaya da neden olabilir. Bu nedenle daha dikkatli bir şekilde ele alınmalıdırlar. Hastanın görümünü de hem travmadan hem de tedavinin sonucundan etkilenebilir.

Yüz kemiklerinde oluşan kırıkların tedavisi vücudun diğer bölgelerindeki kemik yaralanmalarına benzemektedir. Tedavi yönteminin seçimi; kırığın yeri, şekli, kırık sayısı, yaş ve genel sağlık durumu gibi hasta ile ilgili bazı faktörlere göre değişiklik gösterir. Esas olarak temel kırık tedavisi; kemik parçalarının bir araya getirilip en az 3 hafta hareketsizliğin sağlanmasıdır.

Kol ve bacak kırıklarında, alçıya alınarak bu bölgeler hareketsiz hale getirilip sabitlenerek düzgün bir iyileşme sağlanmaktadır. Bu işlemin yüzde ve çene kemiklerinde uygulanması mümkün olmadığı için; çene-yüz kırıklarının stabilizasyonunda (kemiklerin karşı karşıya getirilip hareketsizliğinin sağlanması için) başka yöntemler geliştirilmiştir. Örneğin; alt ve üst çenenin dişler aracılığı ile tellerle birbirine bağlanması bu yöntemlerden biridir. Alt ve üst dişlere çepeçevre teller bağlandıktan sonra; her iki çene birbirine bağlanmak (intermaksiller fiksasyon) zorunda kalabilir. Bu yaklaşık 3 haftalık bir süreçtir. Bu şekilde hasta ağzını açamayacağı için sıvı gıdalarla beslenebilecektir. Nisbeten eski bir yöntemdir.

Çene yüz kırıklarını en iyi şekilde tedavi ve stabilize eden diğer bir cerrahi işlem ise kemiğin kırılmış parçalarının tam karşılıklı getirilerek birbirine küçük titanyum plak ve vidalarla sabitlendiği yöntemdir. Bu tedavi tekniği iyileşmeyi sağlamakta ve ihtiyaca göre çenelerin birbirine bağlanmasına da izin vermektedir. Bu yönteme rijit fiksasyon adı verilmektedir. Çeneler izin verdiği ölçüde immobilizasyon (hareketsizlik) bu plak ve vidalarla yapılmaktadır. Bu şekilde hem iyileşme sağlanmakta hem de hastanın alt ve üst dişlerini birbirine bağlatma sorunu taşımadan fonksiyonlarına devam etmektedir.